Zwart goud

‘Als een aantal stukken ontbreken, kun je een puzzel niet leggen. Ik hoop dat u dat begrijpt...’ Romeri keek afwachtend naar zijn bezoeker. Maar die reageerde niet. Die bleef onbeweeglijk voor zich uit staren. ‘Uw centen... die zijn nog steeds spoorloos. Ondanks de vlotte hulp van de Australische politie. Wij hebben niet de minste indicatie waar de bedragen die u hebt overgemaakt, uiteindelijk terecht zijn gekomen.’

Arthur Livingstone hoorde het maar half. Hij staarde gebiologeerd naar buiten. Het was laat in de ochtend, begin december. Uit lichte, gelige wolken dwarrelden zuinige sneeuwvlokjes die, gedragen door een speelse wind, een stil ballet opvoerden. Sneeuw had hij al die lange jaren in Australië niet gezien. Hij moest teruggaan tot de tijd dat hij nog thuis bij zijn ouders woonde om zich taferelen vol winterpret te herinneren. Die beelden uit zijn jeugd maakten dat zijn ogen zich met tranen vulden. Zijn verweerde, lelijke kop zag er plots aandoenlijk uit.

Scott wist niet wat er aan de hand was. Hij zag dat zijn bezoeker een moeilijk moment had. Maar dat kon toch onmogelijk te maken hebben met de wetenschap dat ze zijn geld nog niet hadden getraceerd? Zo had hij die Australische jager op groot wild niet ingeschat. ‘Thee? Een glas water?’

Die paar woorden bracht Livingstone terug uit het verleden. ‘Nee... Dank u. Sorry. Ik keek naar buiten. De sneeuw. Nooit sneeuw gezien in Australië. Ik moest aan vroeger denken. Toen ik jong was. Hier in Engeland. Aan mijn ouders, mijn zuster...’ Hij greep in zijn rechterbroekzak naar een grijze zakdoek met ruitjesmotief, depte zijn ogen en snoot met een stoomfluit. ‘Zo...’ Toen hij zag hoe Romeri hem met verbazing aankeek, glimlachte hij, waardoor het slecht geheelde litteken op zijn kin wit wegtrok. ‘Dat zijn jullie niet gewoon, hè, jullie gevoelens zo openlijk tonen? Hier hoort dat niet, is het wel? Nou, in Australië is dat geen enkel probleem.’

Daar ging Romeri niet op in. Hij stelde slechts vast dat de emoties van daarnet bij zijn bezoeker voorbij waren. ‘Zoals ik zei, we hebben nog geen enkel spoor van uw centen gevonden. Nog niet’, verbeterde hij zichzelf. ‘Maar dat wil niet zeggen, dat wij helemaal met lege handen staan.’

‘Wat hebben jullie ontdekt?’

Voor het eerst had hij Livingstones volle aandacht. ‘U herinnert zich natuurlijk die infoavond in het Hilton in Darwin. We denken dat we de man hebben geïdentificeerd die toen heeft gesproken.’

‘Die gladde jongen?’
‘Alleen zijn foto was te zien in een van hun glanzende verkoopbrochures. Weet u nog?’ ‘Hoe zou ik dat kunnen vergeten’, beet Livingstone terug.
‘Wel... De namen van de bestuurders, de directie en het personeel van South Australian

Liquid Gas Company die vermeld staan op diverse plaatsen in de documenten die u hebt achtergelaten, zijn allemaal fake. Net zo verzonnen als de naam van het bedrijf zelf. Maar dat wisten we al. De enige naam die gekoppeld kan worden aan een niet-virtueel iemand, aan iemand van vlees en bloed, is de vicepresident marketing. Die figuur die u in de het Hilton heeft toegesproken.’ Livingstone hing aan zijn lippen. De sneeuw die nu met overtuiging neerkwam, interesseerde hem niet meer. ‘Niet dat een en ander zo gemakkelijk was. Het is duidelijk dat die vent zich voor die foto in die chique verkoopbrochure een compleet ander voorkomen heeft aangemeten. Een donkere pruik, bril met gouden montuur... Daar blijkt nog maar eens uit hoe professioneel die oplichters te werk zijn gegaan.’

Livingstone knikte zuur. ‘Ja. Ik herinner mij dat hij die avond inderdaad een bril droeg. Maar of zijn haar was geverfd, laat staan dat hij een pruik droeg... Hoe hebben jullie hem kunnen identificeren?’

‘Daar moeten we de Australische politiediensten dankbaar voor zijn.’ Romeri greep naar een map en sloeg die open op een tabblad bijna helemaal vooraan. De glanzende verkoopbrochure die Livingstone enkele weken geleden had achtergelaten, lag plots voor hen.

Het gezicht van de vicepresident marketing lachte hun warm toe. ‘In zo’n commerciële brochure is het zowat een must een foto op te nemen. Dat wekt vertrouwen, zeker als de persoon in kwestie er ernstig en bonafide uitziet. Wat hier het geval is.’

Livingstone knikte zonder geestdrift. ‘Zo kwam hij ook over. Vertrouwenwekkend. Rustig, met overtuiging pratend. Een boom van een vent, struis gebouwd, maar niet dik. En duidelijk op de hoogte van wat hij te vertellen had.’

‘Dat zal wel. Die vent is geoloog. Ex-geoloog. Maar daar kom ik later op terug.’ Scott wees naar de kleurenfoto. ‘Hij draagt een bril. Maar een met heldere glazen. Niet van die licht gefumeerde.’

Zijn bezoeker fronste de wenkbrauwen. Hij begreep niet waar de ander op doelde.

‘Ook heldere glazen zijn verplicht in een verkoopbrochure. De man op de foto kijkt je onbevangen aan, recht in de lens. Die verstopt zich niet achter gekleurd glas. Opnieuw een kwestie van het winnen van vertrouwen.’

Livingstone snoof. Wat was de bedoeling van die hele uitleg? Hij had behoefte aan een sigaret. ‘Ik volg u niet helemaal...’

‘Die foto is niet alleen in kleur, maar ook van een zeer goede kwaliteit. Je zou niet anders verwachten in zo’n dure brochure. Zo goed van kwaliteit dat de Australische politie niet veel moeite had om hem in te scannen en te vergelijken met de gezichten van de criminelen in hun databanken. Omdat niet alleen de vorm van het gezicht, de dikte en breedte van de neus, mond, enzovoort, maar ook de kleur van de ogen klopte, zijn ze met een waarschijnlijkheid van 99,6 procent ervan overtuigd dat dit het gezicht is van ene Sullivan Robertson, een Australiër die vroeger als geoloog werkte voor BHP Billiton, een groot mijnbedrijf.’

‘Ik ken BHP Billiton’, antwoordde Livingstone.

‘Robertson, die overigens als koosnaampje Snake gebruikt, was een tiental jaren geleden betrokken bij een diefstal van palladium, een edel metaal dat onder meer gebruikt wordt in de uitlaten van auto’s.’

‘Ik weet wat palladium is’, gaf Livingstone op hetzelfde verveelde toontje terug.

Romeri negeerde voor de tweede keer de onderbreking. ‘Maar de man werd betrapt toen hij het voorraadje wilde verkopen. Samen met enkele handlangers ging hij een klein jaar de cel in. Na zijn vrijlating is hij van de aardbodem verdwenen. Geen vaste verblijfplaats. Geen bekend adres. Geen familie. Niets.’

‘Hij was wel in levenden lijve aanwezig op die beleggersmeeting in Darwin. Dan nog in het Hilton...’

‘Ze huren natuurlijk geen achterafzaaltje’, merkte Scott droog op. ‘Ik ben er zowat zeker van dat de man – sinds hij op vrije voeten is – zich toelegt op het oplichten van mensen zoals u. Zijn nieuwe beroep, zeg maar.’

‘Hoe weet u dat?’

‘Zeker weet ik dat niet. Maar het is geen ongebruikelijk scenario. Als men eenmaal geproefd heeft van de verboden vrucht...’

‘Dus u kent de spreker, u weet dat hij een oplichter is... Maar verder hebt u niets. Zelfs geen adres. Geen namen van handlangers...’

Romeri wilde net bevestigend antwoorden, toen de telefoon ging. Hij had Maureen toch strikte instructies gegeven niet gestoord te worden. Als hij met een klant bezig was, dienden andere dossiers te wachten.

‘Ja?’

‘Ik weet dat ik niet mag storen.’ Ze was hem te vlug af. ‘Maar het is uw vrouw. Het is dringend.’